هفتاد و نهمین نوشته

به جز خدای خورشید و ستاره‌ها که زیباییِ محض و نورِ بی‌نهایته، هر چیزی آغازی داره و پایانی.

هر راهی، هر دیداری، هر انتظاری، هر اتفاقی...

همه چیز از یه جا و تو یه لحظه خاص شروع می‌شه،

و یه جایی هم، توی یه لحظه خاصی، تموم می‌شه.

حالا میون این همه حرکت،

میون این همه رفتن و شدن،

خیلی کم پیدا می‌شن آدم‌هایی که می‌دونن، باید قدر "آخرین"ها رو هم به‌اندازه "اولین"ها دونست.

چون همونقدر زیبا و باارزش هستن.

می‌دونین؟

حقیقت اینه که یه آدمایی، "اولین" بار رو خوب شروع می‌کنن؛ ولی برای "آخرین" بار، چیزی تو چنته ندارن.

یه آدمایی هم هستن که اگرچه خوب شروع نمی‌کنن، ولی برای آخرین بارشون، خوب برنامه می‌چینن.

اصلا من می‌گم اونایی که "آخرین" بار رو غنیمت می‌دونن، خیلی باهوش‌ترن.

آخرین فرصت برای خوب بودن، برای نگاه کردن، برای جبران کردن، برای اثبات...

...

می‌خوام بگم خیال نکنین فقط خوب شروع کردن مهمه.

باهوش باشید دیگه...